به سُـکر جـــاده قَسـَـم، جــاده انحراف نداشت

اگرچه پــــایِ دلــم، عـــــزمِ اعتـــراف نداشت

ســـکوتِ ســرد و سیــــــاهِ مسیـرِ سرگردان

کسی ســـراغِ مَقــــام و سَرِ مَـــــــطاف نداشت

سری که از سَرِ سرگیجه در سماع نشست

دریــــغ، تـــاب و تـوانِ تـــــبِ طــــواف نداشت

نشـــــان خانه ات از یـــــاد هرزه ام می رفت

اگر به سینــــه دیــــــوار خود شکاف نداشت

زمــان چه بی ضربان می شد و زمیـــن ساکن

اگر شـــــب مــن و روز تــــو اختلاف نداشت

من از حکایــــت  ســــعی و ســـراب دانســـــتم

که چشـــمه با جگـــر تشنــه ائـتلاف نداشت

کفــــــاف کی دهد این باده هــا به مستی ما  ؟!

به مــا که مستی این باده ها کفـــــاف نداشت !

نشستـــــــه ام سر راه تـــو با یقیـــــــن سحر

وگرنه روزه شـــــک دار، اعتکاف نداشت !


سحر چهاردهم خرداد نود و یک

بیت چهارم: سحر پانزدهم خرداد مقارن میلاد حضرت امیر علیه السلام